Tŷ haf, toc
Cefn gwlad. Ddiwedd yr ugeinfed ganrif. Mae tai yn mynd i ddwylo pobl newydd, pobl fwy cefnog, o wlad arall; gwlad dramor, o fewn yr un wlad. Gwlad lle mae’r arian yn barotach, yn…
Cefn gwlad. Ddiwedd yr ugeinfed ganrif. Mae tai yn mynd i ddwylo pobl newydd, pobl fwy cefnog, o wlad arall; gwlad dramor, o fewn yr un wlad. Gwlad lle mae’r arian yn barotach, yn…
Rwy'n dechrau ailfeddwl fy mherthynas â Chymru, â Chymreigrwydd. Rwy'n cofio rhywun yn gofyn i mi ar ôl i cyhoeddi fy llyfr cyntaf, a fyddwn i'n ysgrifennu yn Gymraeg, ac ro'n i'n…
Na, nid Ali Baba, er y deuwn ato ef cyn y diwedd, ond Ali Anwar. Bob tro y byddai ei gyfaill mynwesol, y bardd Nigel Jenkins, yn ei gyfarfod, fe fyddai’n ei gyfarch yn gellweirus fel Ali An-wâr, gan esgus nad oedd eto wedi ei ddiwyllio. Gwyddai’n dda, wrth gwrs, mai’r gwrthwyneb llwyr oedd y gwir. Oherwydd ystyr Anwar yn yr iaith Arabeg yw ‘yr un goleuedig’. Ac mae’n ddisgrifiad perffaith o ŵr a aned yn Irac (crud hynafol diwylliant y…
Caf fy nenu at lyfrau rhyfedd, a llyfrau sy’n peri teimladau rhyfedd. Weithiau, fodd bynnag, bydd llyfr yn fy nghyrraedd heb gyflwyniad, a heb adnabyddiaeth na rhagdybiaethau ar fy rhan i. I’r dosbarth hwn y perthyn The Tartar Steppe gan Dino Buzzati a gyhoeddwyd yn wreiddiol yn yr Eidaleg yn 1940. Yn ogystal â’i deitl rhamantus, o’i blaid roedd brawddeg o foliant gan Jorge Luis Borges, felly uchel oedd fy nisgwyliadau. Mae’n syndod cyn lleied…